کردیم عاقبت وطن اندر دیار عشق

خوردیم آب بیخودی از جویبا عشق

مستان عشق را به صبوحی چه حاجت ست

زیرا که درد سر نرساند، خمار عشق

سی سال لاف مهر زدم تا سحرگهی

واشد دلم چو گل، زنسیم بهار عشق

فارغ شود ز درد سر عقل، فلسفی

یک جرعه گر کشد ز می خوشگوار عشق

در دا من مراد نبینی گل مراد

بی ترک خواب راحت و بی نیش خار عشق

ای فرخ آن سری که زنندش به تیغ یار

وی خرم آن تنی که کشندش بدار عشق

روزی ندیده تا بکنون چشم روزگار

از دور روزگار به از روزگار عشق

آندم مس وجود تو زرمی شود که تن

در بوته ی فراق گدازد بنار عشق

پروانه گر ز عشق بسوزد عجب مدار

کاتش زند بغرض هستی شرار عشق

هرکس که یافت آگهی از سر عاشقی

وحدت صفت کند سروجان را نثار عشق